راز عجیب مردگانی که آجر در دهانشان بود! - مجله بابلسر

به گزارش فرادید؛ اما قرار دادن داس روی گردن تنها روشی نبوده است که در اروپای قدیم برای جلوگیری از بازگشت مردگان و تبدیل شدن آن ها به خون آشام استفاده می شده. ترس از خون آشام برای قرن ها در اروپا یک ترس کاملا واقعی بود و مردم در خصوص بعضی از مردگان آیین های تدفینی خاصی را اجرا می کردند که جلوی بازگشت آن ها را بگیرد.

یکی دیگر از روش ها و آیین های تدفینی، قرار دادن یک سنگ یا آجر در دهان مرده بوده است. قرار دادن این آجر برای این بوده است که شخص متوفی مقبرۀ خودش را با هدف آسیب رساندن به مردم ترک نکند!

برای نمونه، در سال 2009 باستان شناسان مقبرۀ 500 سالۀ زنی را در حدود دو مایلی شهر ونیز ایتالیا کشف کردند. این زن در حالی در یک گور دست جمعی دفن شده بود که یک آجر در دهانش قرار گرفته بود؛ شیوه ای بسیار عجیب که اصلا در تدفین های آن دوران معمول نبوده است.

محققان دربارۀ هویت و زندگی این زن اطلاعات زیادی به دست نیاوردند، اما آن ها این را می دانند که او در زمان یکی از مرگبارترین دوره های همه گیری طاعون از جهان رفته است. آنالیز شواهد تاریخی نهایتا محققان را به این نتیجه رساند که احتمالا مردم این زن را یک ناخت زِهرِر (Nachzehrer) به حساب می آورده اند. این کلمۀ آلمانی از دو واژۀ ناخ به معنی بَعد و زهرر به معنی زیستن تشکیل شده و به معنی کسی است که بعد از مرگ زنده می گردد. در واقع ناخت زهرر در باور های سنتی اروپایی موجودی ترسناک بوده که می گردد گفت همان خون آشام است.

دکتر ماتئو بورینی که مسئولیت گروه تحقیق دربارۀ جسد کشف شده در ونیز را داشت می گوید: گویا باوری وجود داشته مبنی بر اینکه بعضی از جسد های انسانی قابلیت پخش طاعون را دارند. مردم اعتقاد داشتند که این جسد ها نه کاملا مرده اند و نه کاملا زنده بلکه به وسیله بعضی نیرو های اهریمنی تسخیر شده اند.

قرار دادن خشت یا آجر در درون دهان جسد باعث می شد که او نتواند مسیر بیرون آمدن از قبر را با دندان هایش بکَنَد و به این ترتیب در همان جا محبوس بماند.

یک نمونۀ دیگر از قرار دادن سنگ در دهان، موردی است که سال 2018 در نزدیکی یک ویلای رومی در منطقۀ تاورینا در ایتالیا کشف شد. این مقبره متعلق به کودکی حدودا 10 ساله بود که در قرن پنجم میلادی و در جریان یک شیوع وحشتناک مالاریا از جهان رفته بود. نکتۀ مهم، سنگی بود که در دهان جسد قرار گرفته بود.

گروه محققان دانشگاه های آریزونا و استنفورد که مسئولیت این کاوش را به عهده داشتند، نظرشان این بود که این سنگ برای جلوگیری از بیرون آمدن روح بچه از بدنش آنجا قرار داده شده. دکتر جوردن ویلسون زیست باستان شناس می گوید: یک ایدۀ بسیار قدیمی وجود دارد که نفس کشیدن ارتباط خاصی با روح دارد و در واقع دهان همان مجرایی است که بعد از مرگ روح می تواند از آن خارج گردد.

این سنگ احتمالا برای جلوگیری از خروج روح و پخش کردن بیماری یا به طور کلی شکنجه کردن زندگان در درون دهان جسد قرار داده شده. البته این باور هم وجود داشته است که بعضی جادوگران ممکن است ارواح بچه ها را تسخیر و از آن ها استفاده نمایند؛ بنابراین ممکن است این سنگ سدی در راه خروج روح و درآمدن به خدمت جادوگران بوده باشد

بنابراین می توان گفت افسانه های مربوط به خون آشام ها همیشه همراه با مرگ و میر های بزرگ رونق می گرفتند و رایج می شدند. مردم که نمی توانستند دلیل درست بیماری های همه گیر را تشخیص بدهند، برای شرح دادن آن چیزی که داشت اتفاق می افتاد متوسل به خرافات می شدند.

طبق اعتقادات عامیانۀ قدیمی، خون آشام ها ابتدا از آسیب زدن به اعضای خانوادۀ خودشان و کشتن آن ها آغاز می کردند و سپس به سراغ همسایه ها و سایر روستاییان می رفتند. در واقع این همان الگویی است که پخش شدن یک بیماری واگیردار دارد. اما آن مردم، چون چیزی دربارۀ ویروس ها نمی دانستند، این الگوی پخش شدن بیماری را به انتقام جویی مردگانی نسبت می دادند که تبدیل به خون آشام شده اند.

منبع:فرادید