آنالیز حافظه مولکول های آب
به گزارش مجله بابلسر، انرژی ارتعاشی بشر، افکار، نظرات و موسیقی بر ساختار مولکولی آب اثر می گذارد.آب، ماده ای بسیار سازگار است، به گونه ای شکل فیزیکی آب به آسانی با محیطی که در آن هست، انطباق پیدا می نماید و نه تنها از نظر فیزیکی تغییر می نماید، بلکه شکل مولکولی آن نیز تغییر می یابد.
حافظه آب چیست؟
اداره غذا و دارو بیان کرد که میخواهد در خصوص محصولات خطرناک یا فریبکارانه هومیوپاتی سخت گیری کند؛ گروهی از محصولات که فروشندگان ادعا می نمایند با فراهم کردن مقادیر ناچیز و بسیار رقیق از موادی که در وهله اول باعث بیماری ها می شوند، آن بیماری ها را درمان می نماید. اگر به دلیل سخت گیری های نو، دسترسی به بعضی داروهای هومیوپاتی دشوارتر شود، کاربران هومیوپاتی چه چیزهایی را ازدست می دهند؟با توجه به بیانیه ای از FDA ، هومیوپاتی به سده 1700 میلادی بر می شود و بر ایده علاج به مثل پایدار است. این ایده می گوید مواد شیمیایی که باعث ایجاد نشانه های بیماری می شوند، وقتی در دوزهای بسیار پایین با آب مخلوط شوند، می توانند علائم آن بیماری را درمان نمایند. به عبارت دیگر برای درمان تهوع، ماده شیمیایی که باعث استفراغ می شود، در یک غلظت بسیار رقیق به فرد داده می شود. هر چه این ماده رقیق تر باشد، اثرات مفید آن قوی تر خواهد بود.
وب سایت انجمن هومیوپاتی بریتانیا (BHA) تأیید می نماید که درمان های هومیوپاتی ممکن است برای خیلی از افراد نامعقول به نظر برسد، چون این داروها در اغلب اوقات تا جایی رقیق شده اند که ممکن است هیچ مولکولی از ماده اصلی باقی نمانده باشد.
BHA در خصوص آنکه چرا با این حال درمان های هومیوپاتی ممکن است برای افراد مفید باشد، دو شرح هوادارانه ارائه می دهد که هر دوی آنها معمولا به وسیله هواداران هومیوپاتی بیان می شوند.
اولین شرح این است که یک ماده هومیوپاتی حتی اگر آنقدر رقیق شود که دقیق ترین تجهیزات هم نتوانند آن را در یک نمونه آب شناسایی نمایند، ساختار پیوندهای هیدروژنی را در آب تغییر می دهد. درمانگران هومیوپاتی، این اثر مفروض را حافظه آب می نامند.
حافظه آب
پیوندهای هیدروژن، کشش های واقعی بین اتم های هیدروژن در یک مولکول آب و اتم های اکسیژن در همسایگان آن مولکول هستند (یک مولکول آب، 2 اتم هیدروژن و 1 اتم اکسیژن دارد). این پیوندها مسئول بسیاری از ویژگی های عجیب آب هستند، ازجمله ساختار بلورین یخ که باعث می شود منبسط شود و روی آب مایع شناور بماند.اما مِی نیمان، یک استاد شیمی در دانشگاه ایالتی اورگان می گوید که کل ایده حافظه آب منطقی به نظر نمی رسد.
او می گوید: من به حافظه آب اعتقادی ندارم، چون مولکول های آب دائما حرکت می نمایند. آنها همواره به دور هم می چرخند، پیوندهای هیدروژن تشکیل می دهند، پیوندهای هیدروژن را می شنمایند. به عبارت دیگر هیچ ساختاری در یک محلول آب مایع، آنقدر پایدار نیست که بتواند حافظه بلندمدتی ایجاد کند.
نیمان می افزاید: تزریق یون ها (ذرات الکتریکی باردار) قطعا می تواند الگوی پیوندها را تغییر دهد. اما هرچه یک یون واحد در محلول را بیشتر رقیق کنید، اثر آن کمتر خواهد شد. با کم شدن تعداد یون ها و حضور تعداد کمی از آنها در چندین لایه آب، اثر آنها بسیار نامحسوس خواهد بود.
ریچارد ساچلبن، یک شیمیدان بازنشسته و عضو هیئت کارشناسان انجمن شیمی آمریکا با این مسئله موافق است. او می گوید: این ایده بر پایه علمی پایدار نیست. آزمایشاتی که ادعا می نمایند حافظه آب یا ساختار در آب را ثابت می نمایند، نمی توانند دوباره انجام شوند.
نیمان و ساچلبن هردو خاطرنشان می نمایند که حتی اگر یک ساختار در یک نمونه آب رقیق شده باقی بماند، آن ساختار در تماس با بدن شما خودش را نابود خواهد نمود.
نیمان می گوید: دهان شما پر از چیزهای مختلف است - باکتری ها، مایعات بدن، به جای مانده غذاها تمام آن مواد به هرگونه آبی که با آن تماس پیدا نمایند، حمله می نمایند و هرگونه اثرات جزئی ساختار یونی آب را ازبین می برند. اگر آب حافظه داشته باشد، بدن مانند یک سیستم آشفته است که آماده پاک کردن آن حافظه می باشد.
ساچلبن می گوید اگر حافظه آب به نحوی در تماس با دهان کاربر هومیوپاتی نجات یابد، آنگاه این حافظه با یک محیط مخرب تر در معده روبرو خواهد شد؛ جایی که اسید معده، تأثیر زیادی روی پیوندهای هیدروژن در آب می گذارد.
خب این از تئوری پیوند هیدروژن! اما شرح دوم آنها چه می شود؟
توده ها
شرح دوم ارائه شده به وسیله BHA می گوید که توده های غیرقابل تشخیصی از ماده در آب باقی می مانند و حباب هایی از گاز در داخل آن ایجاد می نمایند که اثرات مثبتی دارد.نیمان می گوید: در خصوص توده های موجود در محلول، مولکول هایی که بیشتر از آب به یکدیگر متصل هستند، بهم می چسبند و توده تشکیل می دهند. مگر در مواردی که شما گاز یک مایع را بگیرید، همواره گازهایی در داخل آن وجود خواهد داشت. من خودم چنین چیزی را در هنگام گرفتن گاز مایعات در آزمایشگاه به چشم دیده ام. اگر شما فشار مایع را تغییر دهید، حباب ها ظاهر می شوند - این درست است.
او می گوید اما این توده ها و گازها در هر محلولی از آب وجود دارند. در این رابطه، هیچ چیز خاصی در خصوص داروهای هومیوپاتی وجود ندارد.
و حالا به چیزی می رسیم که نیمان و ساچلبن هردو به عنوان اولین و واضح ترین ایراد در تفکر هومیوپاتی از دیدگاه یک شیمیدان شناسایی کردند: درواقع چیزی به عنوان آب فوق العاده خالص شده وجود ندارد.
شیمی دانان می گویند برای آنکه مواد هومیوپاتی بر محیط های شیمیایی شان در غلظت های جزئی - فراتر از توانایی شناسایی یک طیف سنج جرمی - تسلط یابند، این مواد باید چشمگیرترین مواد شیمیایی موجود در محلول هایشان باشند. به عبارت دیگر آب نمی تواند حاوی سایر مواد باشد و باید به طور قابل توجهی خالص باشد و دستیابی به آن درجه از خلوص عملا امکان پذیر نیست.
نیمان می گوید: آب کاملا خالص وجود ندارد.
او می گوید دلیلش این است که هر چه آب خالص تر شود، یون ها را حریصانه تر از محیط اطرافش می گیرد. گرد و غبار محیط، ظرف های پلاستیکی و سایر ناخالصی ها همگی اثرات آلوده نماینده مشابهی روی آب - حتی طبیعی ترین و خالص ترین آب - می گذارند.
ساچلبن می گوید: من فکر می کنم این بسیار بعید است که یک ماده شیمیایی فوق العاده رقیق شده بتواند مزایای درمانی داشته باشد - چون آلاینده های بیرونی همواره محلول را به نوعی آلوده می نمایند.
ساچلبن خاطرنشان می نماید که بعضی فرضیه های اصلی هومیوپاتی تا مقدار ای از نظر طب و علم مدرن، منطقی بنظر می رسند.
او می گوید: این مفهوم اساسی که بعضی چیزها در دوزهای بالا سمی و در دوزهای پایین، دارو هستند، کاملا یک واقعیت است. موادی وجود دارند که بسیارسمی هستند اما در حال حاضر در پزشکی به کار میروند.
به عنوان مثال سم بوتولیسم، هزاران سال است که باعث مرگ افراد می شود اما در دهه های اخیر، پزشکان از این ماده برای درمان شرایطی مانند میگرن و چین و چروک صورت استفاده نموده اند.
ساچلبن می گوید: اما در این ایده، افراط شده است؛ رقیق کردن یک ماده تا جایی که چیزی از آن باقی نماند، اصلا منطقی بنظر نمی رسد.
منبع: سایت راستینه
منبع: راسخون