وقتی اولین تلویزیون ها به شوروی رسیدند! - مجله بابلسر

یک ویژگی جالب تلویزیون KVN-49 لنز بزرگنمایی بود که مقابل صفحه نمایش وصل شده بود. این لنز پلاستیکی با مایع شفافی مثل آب مقطر یا گلیسرول پر شده بود. بدیهی است که هدف این لنز بزرگ کردن صفحه نمایش بوده است؛ یک راه چاره خام و به صرفه برای برطرف محدودیت های آن موقع.

مردم شوروی عاشق تلویزیون بودند، اما پول کافی برای خریدن تلویزیون های بزرگ نداشتند. یک دستگاه تلویزیون در دهه 1950 و 60 بین 850 تا 2600 روبل بود که چند برابر حقوق ماهیانه افراد متخصص بود و معمولا یک خانواده می توانست تلویزیونی با صفحه نمایشی به مقدار یک کارت پستال بخرد. فراورینماینده ها یک لنز بزرگ نماینده به صفحه نمایش وصل می کردند تا تصاویر را بزرگ نمایند و تجربه بهتری از دیدنی تلویزیون ارائه دهد. خانواده های شوروی با این پول می توانستند لوازم خانگی دیگری بخرند که زندگیشان را بهتر کند، مثل جاروبرقی یا یخچال یا هر دو. با این حال، میلیون ها مشتری بدون توجه به سطح عایدی، تحصیلات و شغلشان، تلویزیون را با وجود قیمت بالا، محدودیت و کیفیت پایین برنامه ها در آن موقع انتخاب می کردند.

تلویزیون اولین بار در سال 1934 به شوروی آمد. اولین دستگاه های تلویزیون صفحه نمایش های کوچکی داشتند که تنها 10 سانتیمتر قطر داشت و وضوح تصویر آن ها حدود 30 بود. پخش برنامه های تلویزیونی منظم از سال 1938 شروع شد، اما فقط دو شهر بزرگ مسکو و سنت پتزربورگ را پوشش می داد.

بازار بعد از انتها جنگ جهانی دوم به سرعت رشد کرد و در دهه 1950 به اوج خود رسید. وجود تلویزیون در کشور فقیری مثل شوروی باعث شگفتی خارجی هایی می شد که بعد از مرگ استالین از این کشور بازدید می کردند. خبرنگار آمریکایی، مارگارت هیگینز، گزارش داد که آنتن های تلویزیون را بالای خانه های چوبی و مخروبه حومه مسکو می توان دید. با این حال، هر دو خانواده که در یک فضای کوچک چپیده بودند یک تلویزیون داشتند. در سال 1955 حدود یک میلیون نفر در شوروی و به ویژه مسکو تلویزیون داشتند. تا سال 1960، این تعداد به حدود 5 میلیون رسید و سپس تا سال 1963 دوبرابر شد و به بیش از 10 میلیون رسید. تا آخر این دهه حدود 25 میلیون خانه در شوروی تلویزیون داشتند.

دولت از هیچ هزینه ای برای توسعه برنامه های تلویزیونی دریغ نمی کرد، با اینکه کشور هنوز برای تامین احتیاج های اساسی خود: غذا، پوشاک و مسکن دچار مشکل بود. در سال 1960 که ساخت برج مخابراتی استانکینو در مسکو شروع شد، حدود یک سوم از مزارع برق نداشتند و میلیون ها خانواده در خانه های اشتراکی کوچک زندگی می کردند. جالب است که تلویزیون هرگز یک کالای لوکس نبود. در دهه 1950 و 60، کارخانه ها کوشش می کردند خودشان را با تقاضای زیاد تلویزیون همگام نمایند. فروشگاه ها لیستی از تلویزیون های پیش خرید داشتند و بعضی مشتریان 10 ماه صبر می کردند تا تلویزیون به خانه هایشان برسد. شاید به خاطر این تقاضای بالا و شاید به خاطر تکنولوژی ضعیف، بسیاری از تلویزیون های شوروی در شش ماه اول حداقل یک بار خراب می شدند.

از همه بدتر، بعضی تلویزیون ها، به خصوص تلویزیون های رنگی که بعد ها آمدند، منفجر می شدند و خانه ها آتش می گرفتند. در سال 1980، حدود 2.26 میلیون دستگاه تلویزیون فراوری شد و 2126 آتش سوزی گزارش شد. پنج سال بعد، تعداد آتش سوزی های ناشی از تلویزیون به 5490 از 4.2 میلیون تلویزیون فراوریی رسید. مردم کشته می شدند و ساختمان ها می سوختند. وقتی تلویزیون ها خراب می شدند کنار گذشته می شدند، چون قطعات آن هیچ جا پیدا نمی شد. حتی اگر تلویزیون کار هم می کرد، چیز زیادی برای دیدن وجود نداشت. تلویزیون مسکو، پیشرفته ترین ایستگاه کشور، فقط 4 ساعت در روز برنامه پخش می کرد. اما به مرور زمان بهتر شد و تعداد شبکه ها هم بیشتر شد و از 9 کانال در سال 1955 به 121 کانال در سال 1965 رسید.

منبع: amusingplanet

پ