رفتار های ممنوعه با بچه ها زیر یک سال - مجله بابلسر

برآورده نکردن سریع احتیاجهای شان

یکی از رایج ترین اشتباهاتی که والدین درباره بچه ها خردسال یا نوزادان خود مرتکب می شوند، نگرانی آن ها از وابستگی کودک به خودشان است. برخی والدین فکر می نمایند با برآورده کردن سریع احتیاج های نوزاد یا مرتب در کنار او بودن، نوزاد را به خود وابسته می نمایند در حالی که این شرایط کاملاً طبیعی در دوره اولیه کودکی وجود دارد. نوزادان و بچه های کوچک تر و زیر یک سال تقریباً برای تغذیه، مراقبت، تعویض لباس، پوشک، محبت و بازی، به والدین و بزرگ سالان خود وابسته هستند و هیچ ضرری ندارد که والدین در این دوره به برطرف احتیاج های کودک خود بپردازند. کودکی که احتیاجهایش برطرف می گردد و به والدین خود وابستگی عمیقی دارد، شالوده هایی از اعتماد در وجودش شکل می گیرد که او را در 10 ماهگی به سوی خوردن غذا به طور مستقل و در 2 سالگی به سمت انجام کارهایش به شکل مستقل سوق می دهد و نوپایی می گردد که اطراف خود را با اعتماد کشف و همان طور که رشد می نماید به تدریج تمایل به استقلال در وی بیشتر دیده می گردد و در بزرگ سالی فردی است که می تواند به تنهایی تصمیم بگیرد، مسائل را حل و مستقل رفتار و زندگی کند.

در آغوش نگرفتن نوزاد

آیا در آغوش گرفتن کودک در دوره نوزادی باعث می گردد تا کودکم بغلی گردد؟ با در آغوش گرفتن کودکی که گریه می نماید، او را لوس نمی کنیم چراکه گریه تنها وسیله ارتباطی کودک با اطرافیانش است. یک نوزاد هنگام گرسنگی یا کثیف کردن پوشک یا زمانی که خوابش می آید یا دلش بازی می خواهد به یاری زبان خود که همان گریه است، ما را آگاه می نماید. در آغوش گرفتن کودک گریان نه تنها او را لوس نمی نماید بلکه حس امنیت وی را پرورش می دهد و به او می آموزد که می تواند به والدینش اعتماد کند. زمانی که کودک در نیمه شب آغاز به گریه می نماید، با در آغوش گرفتن اش به او می فهمانید که برایتان ارزشمند است و به برآورده کردن احتیاجهایش اهمیت می دهید و حس امنیت و اعتماد را در وی ایجاد می کنید.

اصرار برای به اشتراک گذاشتن اسباب بازی هایش با بچه ها دیگر

زمانی که دو یا چند کودک در کنار یکدیگر مشغول بازی هستند، با توجه به سن آن ها در به اشتراک گذاشتن وسایل بازی شان، تفاوت هایی وجود دارد. بچه ها از حدود 10 ماهگی به تدریج که بزرگ تر می شوند، به وسایل خود احساس تملک دارند و از به اشتراک گذاشتن آن ها خودداری می نمایند. برخی والدین در چنین شرایطی احساس گناه می نمایند یا کودک خود را خودخواه می دانند و گاهی کودک را مجبور می نمایند تا وسایل خود را به کودک دیگری بدهد، در حالی که برخی بزرگ سالان هم گاهی از به اشتراک گذاشتن دارایی هایشان با دیگران پرهیز می نمایند! مثل زمانی که افراد برای محل پارک خودرو با یکدیگر درگیر می شوند یا حتی تصور این که دوست نزدیک مان وارد اتاق خواب ما گردد و در کمد را باز کند، برای بسیاری از ما عجیب و دور از اخلاق است، در حالی که همین موضوع درباره کودک مان ما را آزار می دهد و از شریک نشدن اسباب بازی هایش با دیگران دلخور و عصبانی می شویم. در این مرحله از رشد است که بچه ها مالکیت را یاد می گیرند. اگر بخواهیم او را با زور و اجبار وادار کنیم تا اسباب بازی هایش را با دیگران به اشتراک بگذارد، زمانی که بزرگ تر می گردد بین وسایل خود و دیگران تمایزی قائل نمی گردد و به راحتی دست درکیف دوست خود می نماید یا خوراکی دیگری را برمی دارد و از آن استفاده می نماید.

برای جلوگیری از تنش ها و درگیری های بچه ها در این زمینه بهتر است از قبل به کودک گفته گردد که برخی از وسایلش را که تمایل دارد به اشتراک بگذارد، تعیین کند و دیگر وسایل را در دسترس همه قرار ندهیم یا از یک وسیله ای که ممکن است بین بچه ها درگیری ایجاد کند، چند عدد مشابه وجود داشته باشد، مثلاً سه توپ قرمز هم شکل یا از خانواده ها بخواهیم که برای کودک خود وسایلی را به همراه بیاورند تا از درگیری بچه ها جلوگیری گردد. اگرچه باز هم ممکن است اختلافاتی پیش بیاید، ولی اندازه آن به مراتب کاهش پیدا خواهد نمود.