نقد فیلم مثلث غم؛ وقتی کشتی سلبریتی ها به گل می نشیند (جشنواره کن 2022) - مجله بابلسر

اوستلوند را بیشتر بابت کارگردانی دو فیلم فورس ماژور (Force Majeure) و مربع (The Square) می شناسیم که طی سال های 2014 و 2017 اکران شدند. فورس ماژور که در بخش نوعی نگاه جشنواره کن شرکت نموده بود در این قسمت برنده جایزه ویژه هیات داوران شد و از جمله آثار تحسین شده سال 2014 در نظر گرفته می گردد. فیلم دیگر اوستلوند یعنی مربع هم پیروز شد جایزه نخل طلای جشنواره فیلم کن را به دست بیاورد.

در طرح روایی فیلم نو این کارگردان سوئدی، یک زوج مشهور که سلبریتی دنیای مد در نظر گرفته می شوند (با بازی هریس دیکینسون و چارلبی دین) در یک سفر دریایی مجلل که برای افراد بسیار ثروتمند تدارک دیده شده شرکت می نمایند. وقایعی که در ادامه رخ می دهد باعث می گردد بازماندگان این سفر دریایی از جمله زوج مورد اشاره در یک جزیره گیر بیافتند. اوستلوند کوشش نموده در این اثر تمثیلی مناسبات سرمایه داری و سلبریتی های امروز شبکه های اجتماعی را نقد نموده و دست بیاندازد. برخی از منتقدان این کوشش را پیروز ارزیابی نموده اند اما مجموعه نقدها حکایت از فیلمی میانه دارد که فاقد درخشش آثار قبلی این هنرمند سوئدی است.

براساس آنالیز سایت راتن تومیتوز نوترین ساخته روبن اوستلوند از مجموع 17 نقد منتشر شده توانسته رضایت 65 درصد از منتقدان وبسایت ها و نشریات انگلیسی زبان را به دست آورد. از مجموع 11 نقد جمع آوری شده در وبسایت متاکریتیک هم می توان به 6 نقد مثبت و 5 نقد میانه اشاره نمود که نمره متای 61 از 100 را برای این فیلم سینمایی رقم زده است. نگاه منتقدان مجله اسکرین هم تا حد زیادی همین دیدگاه را بازتاب می دهد. منتقدان منتخب این مجله که ترکیبی از نشریات اروپایی، آمریکایی و یک نشریه چینی است میانه امتیاز 2.5 از 4 را برای این اثر در نظر گرفته اند.

نقد فیلم مثلث غم

اسکرین دیلی - جاناتان رامنی

استفاده از تمثیل برجسته کشتی احمق ها (تمثیل مشهوری از افلاطون که در ادبیات، فلسفه و هنر غرب سال ها به کار گرفته شده) آنچنان ساده نیست. در حالی که نمی توان گفت اثر طنز روبن اوستلوند فیلمی کاملا از دست رفته است اما مخاطب با تماشا آن آرزو می نماید کاش این فیلم ساز بسیار بااستعداد قادر بود اثر را با ظرافت و اطمینان بیشتری راهنمایی کند.

درون فیلم درخشش هایی از بینش نافذ و نیشدار فیلم فورس ماژور و فیلم برنده نخل طلای این کارگردان - مربع - به چشم می آید. اما این تفسیر نسبتا سخت درباب افراط و تفریط سرمایه داری که در قالب یک قایق تفریحی مجلل به تصویر کشیده شده به طور اجتناب ناپذیری به سوی فاجعه ای مضحک حرکت می نماید و فاقد آن نوع خونسردی و بی رحمی طعنه آمیزی است که آن دو فیلم دیگر را به آثاری ماندگار تبدیل نموده بود.

گاردین - پیتر بردشاو

فیلم نو روبن اوستلوند اثری اغراق آمیز، غیراصیل و به طرز وحشتناکی فاقد لحظات طنز واقعی است. این فیلم یک طنز اروپایی خام دستانه است که ظرافت و بینش فیلم تحسین شده او فورس ماژور را ندارد و از قدرت فیلم برنده نخل طلای او مربع که درباره دنیا هنر بود هم بی بهره است.

از سوی دیگر این فیلم با صدای بلند و کرنماینده ای به خود تبریک می گوید که در برابر ظلم ابرثروتمندان دنیای، علیه فرهنگ پیش پاافتاده مد، در برابر پوچی تاثیرگذاران رسانه های اجتماعی ایستاده است؛ کاری که بی نهایت ساده است.

همه چیز فیلم در همان ده دقیقه اول اتفاق می افتد. یک مدل مرد به نام کارل (با بازی هریس دیکینسون) پس از یک تست فاجعه بار احساس می نماید کارنامه کاری اش در آستانه نابودی قرار گرفته است. یکی از مدیران هنری در خصوص خط اخم او که شبیه یک مثلث شده (مثلث غم) اظهارنظر شریرانه ای می نماید. او در ادامه با یایا (با بازی چارلبی دین) که شریک عاطفی و یک مدل/سلبریتی اینستاگرامی است دعوایی خشمگینانه دارد. یایا احتمالا برای تسکین کارل او را به یک سفر تفریحی مجلل رایگان می برد که به لطف میلیون ها دنبال نماینده اینستاگرامی نصیبش شده است.

ورایتی - پیتر دبروج

هر چه دقیق تر به موضوع زیبایی نگاه کنید، زشت تر به نظر می رسد. در این میان، ثروت عملاً از هر جهت کریه است. روبن اوستلوند، طنزپرداز سوئدی ساختارشکن از همین دریچه وارد ماجرا می گردد و منافذ دنیای نخبه گرای سوپرمدل ها و ثروتمندترین افراد را در مثلث غم آنالیز می نماید؛ فیلمی که نام خود را از اصطلاحی در دنیای مد گرفته. چین عمیق بالای ابرو که بر اثر افزایش سن یا استرس ایجاد می گردد. البته با وجود بوتاکس مسئله ای وجود ندارد که قابل حل نباشد.

فیلم انگلیسی زبان خنده دار اوستلوند که نوعی دنباله برای فیلم مربع به شمار میرود هیچ یک از شخصیت های آن فیلم برنده نخل طلای سال 2017 را به کار نگرفته، اما تقریباً از همان تاکتیک برای ایجاد موقعیت های عمیقاً ناخوشایند برای شخصیت ها استفاده می نماید؛ شخصیت هایی که غرق در امتیازهای خود شده اند. این را می توان یک استراتژی بونوئلی به حساب آورد - به سبک فیلم جذابیت پنهان بورژوازی - که اوستلوند به برجسته ترین استفاده نماینده از آن تبدیل شده است.

تئوری عملیاتی او در این فیلم که میان بحث هایی در خصوص سرمایه داری و کارل مارکس طرح می گردد، این است که زیبایی خود نوعی واحد پول است، اگرچه بسیار فرار و بی ثبات، چیزی شبیه رمزارز، که می تواند هر زمان سقوط کند. برای آزمایش این فرضیه، اوستلوند یک کشتی تفریحی پر از نخبگان بسیار مشهور را غرق می نماید و مشاهده می نماید که بازماندگان این حادثه چگونه در جزیره ای بیابانی گیر می افتند.

هالیوود ریپورتر - دیوید رونی

روبن اوستلوند، تند و تیزترین مفسر اجتماعی سوئد در سینما، پس از برنده شدن جایزه بخش نوعی نگاه جشنواره کن با برترین فیلمش فورس ماژور و بردن نخل طلا در بخش مسابقه اصلی، با یک طنز ناامیدنماینده و نه چندان برنده و تیز درباره طبقه و جایگاه اجتماعی به کن بازگشته است.

در حالی که اوستلوند در این اثر هم از دنیای آشنای خود در فیلم مربع یعنی همان دنیای هنری نخبگان و ذائقه سازان ثروتمند لیبرال چندان دور نشده است، اما به نظر می رسد کارگردان بیش از حد لزوم در این زمین بازی ماندگار شده و فیلم هرچقدر که ادامه می یابد پراکنده تر می گردد. این نقص در اولین پروژه انگلیسی زبان نویسنده-کارگردان سوئدی برجسته است، اثری که به سه بخش با سرفصل های خاص خود تقسیم شده و تنها اولین بخش آن تا حدودی تاثیرگذار است.