حال و هوای نفت در فاصله نشست اوپک و اوپک&zwnjپلاس
به گزارش مجله بابلسر، اختلافات در سازمان اوپک، قدمتی 60 ساله دارد. این اختلافات بخصوص زمانی جدی تر می گردد که بحث سهم بازار، سهمیه وقیمت مطرح است. اوپک، در طول سالیان، جلسات طولانی و سخت متعددی داشته است. اعضای اوپک و فراوریکنندگان غیراوپک هر یک خواستار سهمی از بازارند که به حداکثر ظرفیت قابل فراوری آنان نزدیک تر باشد. این حیثیت بین المللی، درآمد و البته، انتظارات ملی کشورهاست که نمی توانند از آن دست بکشند.اکنون نیز که بعضی از کشورها ساز مخالفت با تمدید توافق کاهش فراوری در سطح 7.7 میلیون بشکه در روز را به صدا درآورده اند، به دنبال همین مقصود هستند و می خواهند که تا جای امکان سهم بزرگتری از بازار را به خود اختصاص دهند.
در گذشته عربستان به عنوان فراوریکننده شناور،در موارد، رجحان عرضه بر تقاضا، فراوری خود را محدود می کرد. امروز، تمام سازمان اوپک و در واقع اوپک پلاس، نقش فراوریکننده شناور، پیدا نموده است. بدیهی است که در این شناوری جمعی، منافع و انتظارات در تضاد قرار می گیرد. عربستان، یک بار در اوایل 2020 برای یادآوری شرایط سخت احتمالی، با روسیه و غیراوپک وارد جنگ سهمیه و سهم بازار دنیای شد. بعید است که در اجلاس 180 هنوز بخواهد از همان سیاست استفاده کند.اوپک حالا تا پنجشنبه فرصت گرفته تا در داخل اجماع برقرار کند. بعد از آن نوبت به توافق با غیراوپک خواهد رسید. در غیراوپک، مشکل قزاقستان است و البته، روسیه نیز یکی از چالش هاست. اما به نظر می رسد که در صورت توافقی قوی و قابل دفاع در درون اوپک، غیراوپک، همراهی خواهد نمود.
شرایط بازار دنیای نفت، نشانه های مثبتی از التیام تقاضا از خود نشان داده است. اما کنار کشیدن از توافق کنونی 7/7 میلیون بشکه در روز هم زودهنگام است. ادامه جهت برای 3 ماهه اول 2021، اعتماد بازار دنیای نسبت به اوپک پلاس را تحکیم خواهد نمود.به هرحال عوامل و فاکتورهای زیادی روی تصمیمات اوپک و اوپک پلاس، تأثیر گذار است. اختلافی میان اوپک در خلیج فارس، نیجریه و لیبی بر سر سهمیه های موجود وجود دارد که برای تأمین خواسته اعضای شاکی ضروری است حدود 2 میلیون بشکه در روز بر سقف کنونی اضافه گردد.
در طرف تقاضا، خوش بینی به آزمایش واکسن های کرونا و بهبود اقتصاد دنیای و بازنگری در خصوص ارقام عملکرد اقتصاد دنیا، مشوقی برای فراوریکنندگان اوپک پلاس شده است.از طرف دیگر در سمت عرضه، شرایط هنوز مبهم است. اینکه آیا جو بایدن، رئیس جمهوری منتخب امریکا، تحریم های نفتی ایران و ونزوئلا را لغو یا آسان خواهد نمود. آیا بایدن با اعمال سیاست های زیست محیطی جدید، اجازه حفاری های تازه در آلاسکا را لغو می نماید یا خیر که این البته اجازه کنگره را هم لازم دارد. در خصوص نفت شیل نیزچنین است. شیل حدود 30 درصد از فراوری خود را از دست داده است.
قیمت دنیای 40-45 دلار در بشکه برای شاخص برنت، شیل را در همین سطح کنترل خواهد نمود که البته ارتباطی به تصمیم رئیس جمهوری آینده امریکا ندارد، چرا که بازار مشخص کننده است، اما اعمال مالیات های تازه حفاظت از محیط زیست، هنوز هزینه فراوری شیل را بالاتر می برد.و اما در خاتمه شرایط ایران چگونه خواهد بود؟ ایران تحت شرایط تحریم، موضع فعالی ندارد. ونزوئلا هم همینطور است. عضوی که در بازار نیست، مشارکت قابل ملاحظه ای در تصمیمات ندارد و در همین حال، در شرایطی که در بازار نیستیم، قیمت های پایین، به نفع ایران است. زیرا انگیزه سرمایه گذاری در صنعت نفت دنیا کاهش پیدا می نماید و در یک فرآیند بعدی، ایران با توانایی بالاتری در بازار حضور پیدا خواهد نمود. ضمن اینکه ایران تنها بخش کوچکی از درآمد حاصل از صادرات نفت خام خود را به دست می آورد.
منبع: اتاق بازرگانی ایران